Rozdział XXXIV

Dzień minął bardzo miło, ale gdy nadszedł wieczór zrobiło się poważnie. Powietrze od razu stało się gęstsze przez co z trudem przechodziło przez płuca. Dave zawołał wszystkich do salonu.

- Chciałem żeby każdy wiedział co będzie się teraz działo w naszym życiu - przejechał po nas wzrokiem. Widząc, że słuchamy go uważnie, kontynuował - A więc droga rodzinko...przez ostatni miesiąc było fajnie, miło, kolorowo ale musicie wiedzieć, że takie życie nie trwa wiecznie. Jest cisza, ale tą ciszę nazywamy ciszą przed burzą. Oni już knują jak tu się do nas dobrać, ale my musimy być szybsi i lepsi, o wiele. Dlatego już dzisiaj, teraz, trzeba zaplanować wszystko po kolei, musimy się ich pozbyć, chyba każdy z nas chcę zapłaty za to wszystko co nam zrobili. Naruszyli naszą cielesność, pobili, odebrali życie kogoś nam bliskiego, wkręcili w niezłe bagno, narażali niejednokrotnie nas samych, zrobili wiele razy piekło w naszych domach, grozili i chcieli zabić. - Zgodnie pokiwaliśmy głowami. - Nie wiem czy wymieniłem wszystko, ale nieważne ile by tego nie było to...musimy ich zniszczyć.

- Ale..ale szansę na wygraną są dość małe. Ich jest pięciu, a u nas takich zdolnych do walki z nimi tylko dwóch. Ty i Austin - powiedziała Nicole.

- Jestem jeszcze ja. Trochę się mnie wyćwicz i będę gotów do ataku - zasygnalizował Alex.

- I ja - zgłosiła się Demi, a ja zmarszczyłem tylko czoło.

- Oszalałaś? - spytałem cicho.

- Ja ich przecież znam. Byłam kiedyś gangsterką...- powiedziała niechętnie, a jej słowa zmroziły wszystkich. - Znam się na tym i raczej nie wyszłam z wprawy.

- Um..dobra, o-okej to jest już czterech -wydukał zamyślony Dave. - I tak mamy przewagę, ponieważ nasza inteligencja jest przynajmniej o 50 % większa od nich.

- Ja się nie zgadzam żeby Demi szła z nami - powiedziałem od razu. - Może i była tą gangsterką, może i się na tym zna ale nawet najlepszych mogą postrzelić, nie mam zamiaru jej narażać. Po za tym oni nie wiedzą, że ona żyję. W końcu miałem ją zabić tak?

- No to będę w pewnym rodzaju niespodzianką - uśmiechnęła się delikatnie i pogładziła mój polik. - Nie martw się, nie będę robić tego pierwszy raz. Poradzę sobie - subtelnie mnie w niego cmoknęła.

- Nie nie nie, to głupi pomysł. Tylko jeszcze bardziej ich rozzłościmy tym faktem i nakręcimy do jak najszybszego ataku - pokręcił głową Dave. Chwile pocierał swoją szczękę. - W trzech powinniśmy dać radę - powiedział w końcu trzymając nas w niepewności.

- Czyli ja, ty i Alex? - spytałem żeby się upewnić, a lekarz tylko kiwnął głową.

- Nie możemy po prostu zwiać? - spytał Ax, chyba dopiero teraz doszła do niego powaga sytuacji.

- I tak nas znajdą więc po co? - brwi Dave'a utworzyły jedną linie.

Nikt już nic nie powiedział. Cisza, która zapadła między nami kuła nasze ciała niczym laleczkę voodoo. Wżerała się w nasze mózgi pobudzając je do myślenia, ale w tamtej chwili wszyscy siedzieli spokojnie, tępo wpatrzeni w niebieski wazon stojący na stoliku. Mrugaliśmy zgodnie z tykaniem zegara jak zahipnotyzowani. Gdybym wiedział co dzieję się w głowach ludzi w salonie zwariowałbym. Natłok emocji przygniótłby mnie łamiąc przy tym wszystkie mentalne kości, a tłumione krzyki rozsadziłyby bębenki. Nagle wziąłem świszczący wdech i trzymając kilka sekund w płucach wypuściłem go ciężko, a wzrok wszystkich utkwił we mnie.

- To...- wstałem i podrapałem się po karku.- Chodź Dave, pokażemy wszystko Alexowi.

Wszyscy zgodnie zeszliśmy na dół, do piwnicy i pokazywaliśmy po kolei mojemu przyjacielowi jak z czym się obchodzić. Bacznie przyglądał się powierzchni broni i obracał ją ostrożnie w rękach.

- Takie rzeczy widziałem tylko na filmach albo w grach, nie wiedziałem, że kiedyś sam będę trzymał broń.

- Tylko, że ta broń jest prawdziwa i jeśli kogoś postrzelisz poleję się prawdziwa krew, a nie keczup, czerwona farba czy jakiś wytwór grafików - westchnąłem czyszcząc tłumik.

- Wiem, wiem - pokiwał głową i usiadł na krześle. - A co jeśli spudłuje? 

- Dostaniesz tą z noktowizorem - odezwał się Dave rozkładający coś na stole.

- Co to? - pochyliliśmy się nad makietą.

- Plan ich posesji - spojrzał na nas i przygniótł kąty bristolu broniami.- Najpierw wyślemy im wiadomość czy istnieje możliwość pogadania z nimi na spokojnie, bez wystrzałów i krwi.

- Myślisz, że się zgodzą? - spytałem z wielką wątpliwością.

- Nie wiem - wzruszył ramionami. - Jeśli nie to załatwimy to ich sposobem.

- Ale...my chyba...nie..wiecie - było słychać jak wielka gula w gardle Alexa z trudem przez nie przechodzi. 

- Nie...nie zabijemy, przynajmniej nie planujemy tego. Po prostu to będą delikatne znaki, że my też tak potrafimy i umiemy się bronić. - spojrzał na Constancio. - Musisz zapamiętać żeby nie celować w głowę, klatkę ani uda, nie pokazuj że się boisz bo wtedy zrozumieją, że mają władzę i będzie z nami źle.

Pokiwał głową i włożył broń za pasek. Przyglądałem się mu, a po chwili zwróciłem się do Dave'a.

- Skąd tyle wiesz o tym wszystkim? - ciekawość zwyciężyła.

- Planowałem tą zemstę od wielu lat, w końcu zabili mi syna - mruknął pod nosem, a na jego szyi wybiły się grube żyły.

Nie chciałem bardziej go denerwować więc spasowałem i nie pytałem dalej. Posprzątałem na wielkim drewnianym stole zwijając bristol, a potem poukładałem wszystkie bronie na swoje miejsce.

- To wszystko. Idźcie na kolację, ja zaraz dołączę tylko wszystko zabezpieczę - wskazał ręką.

Ax od razu się wycofał i ruszył schodami do góry, a ja poklepałem mojego drugiego przyjaciela po ramieniu. 

- Wszystko będzie dobrze. Pomścimy twojego syna.

- Austin - spojrzał na mnie odwracając się. - Tylko nie stawaj się tacy jak oni. Nie kieruj się się nienawiścią. Myśl za nim zrobisz - poczułem się jakbym gadał z własnym ojcem.

Moje serce boleśnie zakuło, a ja wpatrywałem się w niego widząc tatę. Mówił coś do mnie, ale nie słyszałem. Nawet najgłośniejszy dźwięk został wyciszony przez mój mózg do maksimum. Przypomniałem sobie jak mówi mi takie same słowa tuż po bójce z kolegami z dzielnicy. Walczyłem z potokiem łez cisnącym mi się do oczu. Szybko i mechanicznie zamknąłem powieki i skinąłem tylko głową, a drażniący pisk przesuwających się krzeseł nad nami trafił w końcu do uszu wraz z głosem Dave'a.

-[...] a teraz idź już na kolacje - usłyszałem. 

To był koniec jego zdania. Odwróciłem się i szybko starłem jedną łzę z polika. Mimo tego, że tata nie żyje już parę lat wszystko boli tak samo, tak jakby stało się to jeszcze dzisiaj. Tęsknota to najgorsze z uczuć człowieczych. Najpierw wypala cię od środka, potem jakby milknie, ale nadal po cichu cię wykańcza, następnie przychodzi fala polemizowań i smutku, a wraz z nią wraca ona...najgorsza ze wszystkich możliwych. I uświadamiasz sobie, że ta osoba już nie wróci. Że teraz potrzebujesz jej najbardziej, ale na marne bo żadne z twoich próśb, modlitw nic tutaj nie zdziałają. Choćbyś je wykrzyczał, wyrył na swojej skórze nic się nie stanie. Wiele razy zaciskałem powieki kuląc się za łóżkiem i w myślach powtarzałem "jak otworzę oczy tata ma siedzieć w swoim fotelu", potem liczyłem do 10, uchylałem powieki i widziałem, a raczej nie widziałem bo nigdy nic się nie stawało. Fotel pozostawał pusty, ale moje serce było pełne, pełne wspomnień. I tylko one trzymały mnie przy życiu. 

Teraz jestem tutaj, w tym domu, z tymi ludźmi. Nie wiem czy tata jest ze mnie dumny, pewnie nie. W końcu jestem jak gdyby nie patrzeć gangsterem. Idę po starych schodach ku górze z prawdziwą bronią za spodniami. W kieszeni pukają o siebie prawdziwe pociski z prawdziwym prochem, wszystko dzieję się naprawdę. Można wpleść w tą sytuację jedno powiedzenie z życiowych lekcji taty, "zawsze walcz o swoje". Tak tato, walczę o swoje. O swoje życie, o swoją rodzinę i przyjaciół. Może nie do końca w słuszny sposób, ale walczę, tak jak mnie nauczyłeś.

Nawet nie zauważyłem jak doszedłem do jadalni, a wszyscy patrzyli na mnie ze zmarszczonymi czołami.

- Austin dziecko, co się dzieje? - spytała zaniepokojona mama. - Siadaj bo ci wystygnie.

Potrząsnąłem głową wybijając się z przemyśleń i wspomnień po czym przetarłem oczy i zająłem miejsce tuż koło Demi.

- Zamyśliłem się - uśmiechnąłem się lekko, aby wszystkich uspokoić.

- W porządku, jedzcie już - powiedziała moja rodzicielka i wszyscy zaczęli zajadać się jej przysmakami.

______________

Gdy Redtaised zgodzili się na spotkanie i pogadanie wypuściliśmy kłębione w nas powietrze z wielkim świstem. Przyszykowaliśmy się nawet na najgorsze scenariusze mimo tego, że miało być to tylko "miłe spotkanie przy kawie i ciasteczkach". O wpół do czwartej pojechaliśmy na stary, żelazny most kolejowy tak jak się umówiliśmy. Po chwili pojawili się tam oni. Stanęliśmy na przeciwko siebie w pełnej gotowości, oraz z zaciętością do walki. Patrzyliśmy na swoje sylwetki jakiś czas, ale w końcu odezwał się Bill.

- Miło mi was znów widzieć - uśmiechnął się cwaniacko i splunął w bok.- Dave, stary przyjacielu - zaśmiał się. - I ciebie młody.

- Nie powiem, że wzajemnie bo nie lubię kłamać - syknął jadowicie Dave.

- No proszę, a głowę dałbym sobie uciąć, że synek miał po tobie te kłamanie.

Widziałem kątem oka jak zaciska swoje pięści, ale byłem spokojny. To rozważny mężczyzna i wiedział po co tam byliśmy.

- Dobra, do rzeczy...czego od nas chcecie? - papieros wylądował między jego wargami.

- Spokoju - powiedziałem bez wahania i w zamian usłyszałem tylko ich śmiech.

- Z tego co wiem to nie tak się umawialiśmy Austin - przekrzywił głowę i zakrył rękoma zapalniczkę tak żeby wiatr nie zdmuchnął płomienia, którym podpalił papierosa.- Zabij mnie jeśli się mylę - zaciągnął się.

- Zabije cię jeśli w końcu nie dasz nam spokoju. Nam wszystkim - warknąłem nie wytrzymując już.

- Ups, no to strzelaj - uśmiechnął się szeroko, z jego ust wyleciał biały dym.

Moja szczęka się zacisnęła, przymknąłem oczy żeby się nie zdenerwować i brałem głębokie oddechy.

- Wrócisz do nas to twoja rodzinka i cała reszta będzie miała spokój, nie wrócisz wszyscy zginął - wzruszył ramionami.

- Ty skurwielu! - warknąłem głośno.

- Mów mi dalej - uśmiechnął się i zgasił papierosa. - To jest moja propozycja. Masz trzy dni na zastanowienie się. Pozdrów mamusie - machnął ręką i wsiedli wszyscy do swojego czarnego auta.

Dałem upust emocją i krzyknąłem jak najgłośniej potrafiłem.
- Czemu to pieprzone życie musi być takie trudne? Czemu? - krzyczałem i schowałem twarz w dłoniach.

- Austin...- podszedł do mnie Ax i położył rękę na moim ramieniu. - Będzie dobrze zobaczysz, jeszcze ich jakoś załatwimy - powiedział dla otuchy.

Odchyliłem głowę i odetchnąłem z trudem. Spojrzałem na nich i podrapałem się po karku po czym ruszyłem w stronę naszego wozu.

Nie wiedziałem co mam zrobić. Z jednej strony nie chciałem tam wracać, ale z drugiej musiałem bronić moją rodzinę, przyjaciół, dziewczynę. Najgorsze w tym wszystkim było to, że cieszyłem się na myśl, że mogłem znowu komuś nakopać. Czułem, że się zmieniłem...na gorsze. 

____________

HOŁ HOŁ HOŁ

Wesołych Świąt kochani, dużo zdrowia, szczęścia, spełnienia wszystkich marzeń, dobry ocen, miłości, pieniędzy i przede wszystkim wyrozumiałości i cierpliwości dla mnie :) oraz wszystkiego czego sobie zapragniecie. Kocham Was xx

+ przepraszam przepraszam przepraszam za tak cholernie długą przerwę :(

Rozdział to taki prezencik malutki ode mnie.

Udanego sylwestra ♥